Retrato

Desde o tren en marcha

ves pasar o mundo devastado

e dás un último bocado insolente

que te aproxime ao canibalismo,

para con honrada indiferencia 

permanecer absorto

agardando, tamén, que alguén te devore.

Lino Braxe

-Observación da epiderme-

Dille que a miro dende lonxe,

curuxa de ningures,

dille que a confusión apremia,

que latexo nas meniñas,

que fervo nas veas.

Rapariga, profánate.

Son eu, espera.

E chega.

-Adquicisión violenta-

Camiñas durmida, soñas esperta,

ouveas o silencio, tremes, non si?

Baudelaire, ambrosía

ispes as verbas.

Os beizos fragmentados, as cadeiras desertas.

Mais non te sintes, e entón...esgazas.

Merda, carraxe, punk,

esquerda-dereita,

circunvalacións de imaxes inconexas,

dentes-ácido-regra.

Palpas as meixelas, o pescozo, deslizas,

os seos.

E os músculos ténsanse; acouga.

Varar no cosmos, ficar na guerra.

Acracia,

mais de quen son estas arterias?

Nirvana mariño.

-Fagocitose de algas secas-

E aquí voltamos ao útero,

augamar de sal e transparencias,

con lunares quedos e frente baleira,

disque co corpo cicatrizado

e os ollos dun verde turbulento.

Insomnio de estrelas.

Transmigración de correntes.