"Ninguén é quen de me esquecer,
nin de me silenciar: son un grande fetiche
doado de manexar e terríbel ao tempo. A
miña conciencia está esnaquizada: mellor"
Jean-Paul Sartre.
Nunca souben despedirme. Nunca souben
mirala. Nunca souben distinguir entre os meus medos máis viscerais e as miñas
obsesións máis humanas.
Non quero comezar así, moi autodestrutivo
. Non penso así. Ou si? Non sei.
Saín
a tirar o lixo coma sempre. Martín rematara hai pouco o último paquete de cervexas
que tiñamos na casa. Eu xa lle dixera que necesitabamos comprar outro antes de
que non quedasen máis, pero el non escoita, asente e dáme a razón. Os pratos da
cea seguen na mesa. Está canso, sei que o fastío xa devorou as nosas vidas. O
can na beirarrúa de en fronte está a mexar, o dono mentres tanto mira perdido
os coches pasar. Unha señora entra no seu portal, dubida ao meter a chave, pero
finalmente decídese. Cando ocorreu? O primeiro día, os últimos segundos antes
de que abrise a lata. As pingas foxen polo aire. Non importa tampouco. Sempre é
o mesmo resultado contra o tempo, contra a perdurabilidade da existencia. Toda
a nosa vida loitamos contra a mortalidade: a nosa mesma e a dos nosos recordos.
Pero aínda agora enfurézome non atopando quen son, quen vive dentro de min,
quen articula estas palabras. É aterrador. O dono deixou a merda do can no
chan, vaia. Nestas noites non hai estrelas e parece que as gaivotas chaman por
nós desde terras de ningures. Eu quixen unha vez entendelas. Aquela non
podía voar. Por que? A natureza parece facer as cousas por algunha razón, pero
nunca atopei o sentido a privar unha ave do único que a distingue da lama
terreal. Cruel.
E por iso agora ela volvía, apoiada contra o
muro, entre o salto ao abismo do mar e a necesidade de aferrarse á realidade.
As
olas batendo. Rendez-vous despois de
varios anos. Pero na diferenza entre a intensidade da xuventude e o medo da
adultez está a carne humana e os labirintos da memoria. Non buscabamos o corpo,
senón a ruptura da mente no espazo dun punto morto.
Unha
mirada de recoñecemento e penetración. Alí comezaba a verdadeira batalla do
home, entre as galerías subterráneas dos ronseis de imaxes. Un mundo de titáns,
heroes caídos e traxedias gregas, rematadas na máis áxil das palabras de
Carver. Funambulismo. Que perversa é a mente. No noso camiñar apegado el
gardaba silencio. Pasou o camión do lixo ao noso carón e rachou co noso
feitizo. Tiña as mans suorentas.
-Quero ser coma Ian Curtis. Non atoparme.
E
así danzabamos na nada. Unha noite de palabras atadas só por un fío á
realidade. Do choque entre verbos medraban os estalidos do absurdo, pero non importaba,
a memoria dilatábase e deixaba paso á tolemia. Os límites do ser desaparecían, e os recunchos que diferenciaban o
"eu" morrían entre nós. Daba igual, por iso eramos tan continxentes
como necesarios. A enfermidade nacía da nosa obsesión pola ruptura da
conciencia do outro. Devorar as mentes, devorar o tempo e o espazo. Gústame a
idea do anarquismo existencial.
-Querido, un dos dous vai
rematar desaparecendo.
Sabiámolo,
pero nese Parnaso propio primeiro buscamos a destrución. Mañá volvería tirar o
lixo.
Entón eu son outro.
No hay comentarios:
Publicar un comentario