O Moucho

Nada

Nós non somos

Nin seremos

Nin quixemos

A miña xente camiña pola rúa,

camiña pola rúa a miña xente.

E non ven. E non son.

Ou son pero non saben ser.

Que saben?

Quen debe sabelo?

Ninguén

Máis aló do tránsito mundano,

só hai carne.

Carne e dentes.

E camiñan, camiñan.

Con seus cans, coa súa sombra.

Con tatuaxes nos ollos

(con hipotermia nas xemas)

ergueitos

descoñecidos

estranxeiros.

Nada, representación gráfica do baleiro.

N-a-d-a, nihil.

A nada non é nada, senón letras.

As letras, logo de sons, materia.

E a materia coma todo, morte.

Saúdemos.

E que pasa cando a única proposición verdadeira

e posible vómito da íntima conciencia

nace dun cadáver vivo?

Unha futura morte.

Horror, terror.

Esta xente camiña sen saber a maior humillación:

-Freud tamén-

As palabras morren, engánannos.

E ficamos sós,

o río do tempo e máis nós.

Velaquí, amigos, a cópula coa nada

co mundo

e coa xente.

Entre eles paralizado o poeta,

quen nin quixo, nin puido ser.

Non é, só transcorre.

O poeta é un narcisista.

O poeta non é nada.