Lois, nunca mueras.
Nunca te dejes morir.

Veas en corpos alleos

Se o paso atroz entre dous silencios,

entre dúas realidades,

deixase abertos os ollos

e non por o contrario as veas,

saltaría.

Rompería a miña pel fragmentada,

nun eufórico intento kamikaze

de penetrar ata o último tecido

de egoísmo, suor e adrenalina.

Unha miserable autoconsolación

de ver o corpo ós pés do reflexo,

non o reflexo ós pés do corpo.

Os cabelo ó Norte,

as pestanas ó Sur,

e aí, na contradición entre os dous,

os cóbados dela.

Sinxelos e pequenos,

etéreos.

Entón os latexos espertan,

os tecidos  reconstrúense,

e Ela, eu, nós,

nunha aniquilación paulatina,

mirámonos absortas.

Ti a nena, eu a camiñante,

atopadas, perdidas,

desaparecidas.

Si, definitivamente eu saltaría.

Se ti dis medo

Cando só quedan o esqueleto da sociedade

e uns hematíes intoxicados,

preparados para morrer,

o medo atravésame a gorxa.

Porque a morte, sexa quen fose,

é un homicidio contra o narcisismo,

unha obscenidade ante a ignorancia.

O morbo que se presenta

diante das miñas pálpebras,

non deixa dúbida: camiña un cadáver.

Mais este cadáver non ten defunción,

non ten cadaleito.

Camiña e camiña, camiña chorando.

As familias que pise,

as educacións que destrúa,

os cidadáns que ampute.

Pouco importa.

Camiña e camiña, camiña chorando.

E aquí estou eu,

espida no cerebro,

vestida na carnizaría.

Nun desesperado intento por atopar un corpo.

Un corpo igual de asustado,

igual de enfurecido.

Un salvaxe acto de amor,

asimétrico, atípico, adormecido

de fluídos contra o medo.

Un todo.

E entón...esquecidos.

O Cabaré do Vicio

Deixa unha última pegada en min

antes de que a metástase das miñas células

remate coa Princesa de Aquitania

e a súa torre abolida.

Cúspeme, traizóame, emerxe, revive.

Rompe este cíclico vaivén

de hipocrisía e rabia desmedida.

Porque segues aí, verdade?

Segues viva?

A miúdo encóntrome a min mesma

nun interludio entre o delirio

pasaxeiro e un non ser sen sentido.

Unha viaxe buscando

un amante drogado de blues

e esmorga do día a día.

Unha caricia máis alá

da gasolina, aditivos, dólares

e rezos sen vida.

Unha volta ao útero,

ao silencio do vixía.

Lonxe das migracións autómatas,

dos tópicos baleiros,

suicidas.

Mais non te vexo, non te respiro.

Soamente sinto a túa húmida pasaxe

á beira das portas de miña cordura

degradada e enfermiza.

Un amor frenético, fuxido,

no que a necesidade agárrase a ti,

asustada do gris e inorgánico xentío,

buscando coma nun cabaré do vicio

unha prostituta de pernas abertas,

de humanidade finxida.

E eu Princesa de Aquitania,

tenebrosa, viúva e perdida,

pregúntoche aos pés da miña torre,

segues viva, anarquía?