Veas en corpos alleos

Se o paso atroz entre dous silencios,

entre dúas realidades,

deixase abertos os ollos

e non por o contrario as veas,

saltaría.

Rompería a miña pel fragmentada,

nun eufórico intento kamikaze

de penetrar ata o último tecido

de egoísmo, suor e adrenalina.

Unha miserable autoconsolación

de ver o corpo ós pés do reflexo,

non o reflexo ós pés do corpo.

Os cabelo ó Norte,

as pestanas ó Sur,

e aí, na contradición entre os dous,

os cóbados dela.

Sinxelos e pequenos,

etéreos.

Entón os latexos espertan,

os tecidos  reconstrúense,

e Ela, eu, nós,

nunha aniquilación paulatina,

mirámonos absortas.

Ti a nena, eu a camiñante,

atopadas, perdidas,

desaparecidas.

Si, definitivamente eu saltaría.