Mientras el arte y la poesía no hayan muerto, cariño, guárdate la pistola.
Veas en corpos alleos
Se o
paso atroz entre dous silencios,
entre dúas realidades,
deixase abertos os ollos
e non por o contrario as veas,
saltaría.
Rompería a miña pel fragmentada,
nun eufórico intento kamikaze
de penetrar ata o último tecido
de egoísmo, suor e adrenalina.
Unha miserable autoconsolación
de ver o corpo ós pés do reflexo,
non o reflexo ós pés do corpo.
Os cabelo ó Norte,
as pestanas ó Sur,
e aí, na contradición entre os dous,
os cóbados dela.
Sinxelos e pequenos,
etéreos.
Entón os latexos espertan,
os tecidos reconstrúense,
e Ela, eu, nós,
nunha aniquilación paulatina,
mirámonos absortas.
Ti a nena, eu a camiñante,
atopadas, perdidas,
desaparecidas.
Si, definitivamente eu saltaría.
Se ti dis medo
Cando só quedan o esqueleto da sociedade
e uns hematíes intoxicados,
preparados para morrer,
o medo atravésame a gorxa.
Porque a morte, sexa quen fose,
é un homicidio contra o narcisismo,
unha obscenidade ante a ignorancia.
O morbo que se presenta
diante das miñas pálpebras,
non deixa dúbida: camiña un cadáver.
Mais este cadáver non ten defunción,
non ten cadaleito.
Camiña e camiña, camiña chorando.
As familias que pise,
as educacións que destrúa,
os cidadáns que ampute.
Pouco importa.
Camiña e camiña, camiña chorando.
E aquí estou eu,
espida no cerebro,
vestida na carnizaría.
Nun desesperado intento por atopar un corpo.
Un corpo igual de asustado,
igual de enfurecido.
Un salvaxe acto de amor,
asimétrico, atípico, adormecido
de fluídos contra o medo.
Un todo.
E entón...esquecidos.
O Cabaré do Vicio
Deixa
unha última pegada en min
antes de que a metástase das miñas células
remate coa Princesa de Aquitania
e a súa torre abolida.
Cúspeme, traizóame, emerxe, revive.
Rompe este cíclico vaivén
de hipocrisía e rabia desmedida.
Porque segues aí, verdade?
Segues viva?
A miúdo encóntrome a min mesma
nun interludio entre o delirio
pasaxeiro e un non ser sen sentido.
Unha viaxe buscando
un amante drogado de blues
e esmorga do día a día.
Unha caricia máis alá
da gasolina, aditivos, dólares
e rezos sen vida.
Unha volta ao útero,
ao silencio do vixía.
Lonxe das migracións autómatas,
dos tópicos baleiros,
suicidas.
Mais non te vexo, non te respiro.
Soamente sinto a túa húmida pasaxe
á beira das portas de miña cordura
degradada e enfermiza.
Un amor frenético, fuxido,
no que a necesidade agárrase a ti,
asustada do gris e inorgánico xentío,
buscando coma nun cabaré do vicio
unha prostituta de pernas abertas,
de humanidade finxida.
E eu Princesa de Aquitania,
tenebrosa, viúva e perdida,
pregúntoche aos pés da miña torre,
segues viva, anarquía?
El gato
Pequeña bestia salvaje, negruzca,
déjame observarte con cuidado,
sin escrúpulos.
Déjame caer en tus pisadas livianas
en tus techos, en tus batallas moribundas.
Déjame perseguirte por cielos inversos
donde tus patas, tus garras ocultas
den paso a fisuras en el musgo;
en el asfalto de lilas, dulzura.
Criatura imposible, me encantas.
Tu giro a la izquierda, medido.
Y ese pestañeo entre ausencia y distancia,
como una cuerda en tensión, un fa sostenido.
Tus ritmos, tus bajos, tus cadencias.
Y aún más tus ojos destartalados,
-¿me miras?-
Es esa incomprensión que te acompaña.
El malditismo, la sarna.
Lo amo, lo amo, lo amo, lo amo.
A ella y a tu luna en la espalda.
Alma del Montparnasse,
mis letras son tus esclavas.
Smells Like Teen Spirit
"¡Camarada, mendiga, niña monstruo!"-Arthur Rimbaud
Para C.
Rompamos la realidad; desdibujémosla.
Por la 66, a toda velocidad.
Con un dedo bien alzado.
Recorramos sus curvas, sus pliegues,
sus rugosas cicatrices por el oeste.
Su jazz, sus beats, sus cigarrillos Camel.
Como un bisturí encolerizado,
diseccionemos ese cuerpo de fulana,
ese "mete y saca".
Fuera, dentro.
Fuera, dentro.
Fuera, dentro.
Fuera, dentro.
Y que Kerouac, Ginsberg, Miller, Carver
-que el mismísimo Hank-
se rían de nosotras en sus tumbas.
¡Bang! 9mm Luger, nena.
En los cafés, en las aceras, en las librerías,
bebamos de este presente truncado,
de este futuro previamente tullido.
Porque ya no nos queda salida,
nos han tirado a las vías del tren
y de los raíles hemos hecho nuestro imperio.
Un pouco de sulfuro, por favor.
A metamorfose existe,
e a aniquilación do reflexo tamén.
Eu creo que son a que mira de costas
ó atroz escenario presente
da degradación.
Imparábel.
Despedida ó mar
Se o egoísmo me deixase
sentirme ceibe do teu destino,
volvería á túa beira espida,
de mercurios e salinas,
buscando vida nos meus peitos.
Uns peitos de dólares e monóxido tinguidos.
Mais por moito que te busque,
que te escriba,
que te toque nas niñas retinas,
eu sei que só son gaivotas
o que queda dun agosto perdido.
Suscribirse a:
Comentarios (Atom)