Aínda lembro con absoluta nitidez os
seus ollos de verme buscando na escuridade o lume da vida, o cuspe . Aquel
berro infrahumano que espertou na miña mente durmida o primeiro sinal de que
algo ía mal: fascinación. Logo inmolouse.
Na miña curta vida como vendedor de tabaco e
selos antigos só existiran dúas cousas que me desagradaran profundamente, as
couzas e os homes estritamente racionais que viñan comprar estampas. Non lles abondaba
con querer a máis nova ou na que aparecese máis grande a cara do Rei de España,
senón que as veces discutíanme pola autenticidade dos meus produtos. Estaban no
certo, moitas das que vendía coma obxectos de coleccionista eran chapuceiras
imitacións que facía na miña casa. Os moi imbéciles pensaban demasiado.
Un día, cando limpaba o teito do meu
caseto dei cun oco preto dos andeis onde deixaba as marcas máis caras e menos
demandadas polos compradores. Metín a mano e atopeime co ser máis repulsivo que
vira na miña vida. Fiquei alí, paralizado, sen saber moi ben que pensar ou que
facer. O meu cerebro desconectou impedindo que lle enviase calquera tipo de
sinal. Observábame a couza dende o maimiño hipnotizándome co seu ollar. Canto
máis era consciente da súa influencia en min, máis medo tiña. A súa cor parda e
as súas ás murchas con dous ollos a cada lado só podían transmitirme noxo.
Porén alí estaba o meu corpo, paralizado. Unha mensaxeira do demo composta por
meniñas humanas. Entón lembrei o que dixera a miña avoa antes de morrer:
"Matade ese bicho, só come as almas dos cadáveres". E esnaquiceina.
Despois daquel encontro comecei a
notarme raro. Xa non miraba do mesmo xeito á xente, estaba seguro de que todos
eles no seu interior eran algún tipo de insecto. Uns, os que compraban Malboro,
parecían mantis, outros só me daban ganas de matalos do feos que resultaban,
eses eran chinches de seguro, os que viñan de durmir coa súa veciña polas
noites tiñan cara de saltóns e os reprimidos sexualmente non podían ocultar a
súa condición de térmites aínda que quixesen. Deus, nunca exciteime tanto
analizando á xente.
Entón un día decateime de que a miña
realidade estábase a deformar. Seguía sentido un noxo insoportable cada vez que
vía unha couza, pero agora tamén o sentía pola mera idea que nalgún momento
aparecese para comprar tabaco un home couza. Pero, e se a miña percepción era a
verdadeira e a do resto era manipulada? Si, si, os homes eran insectos. Ninguén
podía probar que eu estivese enganado xa que eles mesmos no sabían das súas
características. Eles estaban atrapados na figura antropomórfica. Eu non. Si,
si, era iso. Eu era a razón. Eu era a reencarnación de todos aqueles tolos do
medievo que cos séculos foran marxinados da civilización.
Hai
tres anos que entrou aquel home pola porta. Os ollos estaban máis separados do
normal e o chapeu ocultaba dous misteriosos vultos na parte superior da testa.
O abrigo gris tapáballe todo o corpo, un corpo amorfo. Pero o peor era a súa
mandíbula, inexistente.
Non berrei, fiquei alí, de novo,
paralizado. O home non fixo nada, só saíu a rúa e seguiu andando ata un
descampado. Eu seguino sen importarme moito a onde iría ou que faría. Só vin os
seus últimos xestos alzando as mans, abrindo as ás pardas e ollando para min
con aqueles ollos de ferro baleiros.
Fixo lume e tirouse nel. Retumbou o eco de Lucifer durante meses na miña
cabeza. E segue retumbando.
Hoxe non sei se foi certo ou non.
Deixei de vender tabaco. Agora só collo couzas para disecalas. Creo que eu
mesmo comezo a notar uns vultos na testa. Si, si, uns vultos.
